> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Interviews door Flip Feij

Interviews door Flip Feij (Nederlands/Dutch).

Bedankt Flip!

Introductie door de auteur

Internet haalt herinneringen terug. Herinneringen aan mijn jeugd, waarin ik een grote belangstelling had voor Fairport Convention en alles wat met deze groep te maken had. Ik had net een beetje leren schrijven en vulde in m'n eentje schoolkranten en clubblaadjes. Vaak ging het over muziek. Ik haalde mijn informatie uit Engelstalige radioprogramma's en bekende bladen als Melody Maker en New Musical Express. In Nederland uit Hitweek. Fairport Convention werd in een adem genoemd met Pink Floyd en The Crazy World of Arthur Brown, groepen die mij weinig deden. Fairport was meer menselijk en overzichtelijk: je kon de leden aanraken als je dat wilde en dat was te horen in de muziek.

In 1971 begon ik mijn loopbaan als leerling-journalist bij de Provinciale Zeeuwse Courant in Vlissingen en ik mocht stukken maken voor de poprubriek. Ik schreef dikwijls over Fairport Convention. Ik woonde optredens bij en wisselde, gewapend met een schrijfblokje, ooit gedachten uit met Richard Thompson (Vlissingen, Londen, Goes), Dave Pegg (Rotterdam), Jerry Donahue (Amsterdam) en Sandy Denny (Vlissingen en Londen).

De Sandy Denny Homepage bracht me op de gedachte enige vergeelde krantenpagina's ter beschikking te stellen. Meer dan 20-25 jaar geleden schreef ik in een wat barokke stijl. Het was een mooie tijd met veel mooie muziek, die gelukkig nog steeds volop beschikbaar is.

Internet bracht herinneringen terug. Deze stukken zijn niet meer dan dat: zoete herinneringen.

Flip Feij, Januari 1997.

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Sandy Denny, zoals 'n ouderwetse wals

Sandy Denny, zoals 'n ouderwetse wals

Het geduld van de liefhebbers van Sandy Denny - een categorie, waartoe wij onszelf graag rekenen - is lang op de proef gesteld. Het heeft zowat een jaar geduurd voordat Island Records haar nieuwe werk vrijgaf. De reden van deze politiek is ons niet bekend. Sandy zelf begreep er overigens ook helemaal niets van, maar een kind weet, dat haar nieuwe schijf Like an Old Fashioned Waltz commercieël gezien op geen gunstiger moment naar de detaillist kon worden gestuurd. Immers, het blonde meiske versterkt sedert korte tijd (weer) de beroemde werkkring van echtgenoot Trevor Lucas, de Fairport Convention. Aanleiding voor de muziekmedia om haar omstandig in de publiciteit te brengen.

Over de kwaliteiten van Sandy Denny, zangeres / componiste / pianiste / gitariste, kunnen we dit keer kort zijn. De vaste lezer van deze kolommen zal weten, dat wij die alle zeer waarderen. Haar composities zijn rijk aan sfeer en gevoel en zijn van begin tot eind geladen. Wanneer ze alleen zingt en zichzelf daarbij op de piano begeleidt, komt het voor een groot deel aan op de diepe kracht van haar teksten en de onweerstaanbare schoonheid van haar melodieën. Op zulke momenten blijkt, dat er bij Sandy Denny sprake is van een zeldzame levenservaring en een fijngevoeligheid voor muzikale pracht.

Inhoudelijk variëren haar teksten van lief (natuur, bloemen, liefde) tot moraliserend, daartussen allerlei behartenswaardige onderwerpen meepikkend. Haar pianospel is functioneel, haar gitaarspel redelijk en haar begeleidende vrienden doorgaans meesterlijk.

Like an Old Fashioned Waltz is niet alleen haar laatste plaat, het is ook haar beste, haar veelzijdigste. Ze voelt zich klaarblijkelijk niet langer gebonden aan de folktraditie, ze beweegt zich subtiel op het vlak van de variëté. We beluisteren amusementsmuziek van hoog niveau met Sandy in de hoofdrol en met instrumentalisten als Pat Donaldson, Gerry Conway, Dave Pegg, Dave Mattacks, Danny Thompson, Alan Skidmore, Ian Armit, Jean Roussel, Jerry Donahue, Trevor Lucas, Richard Thompson, Diz Disley & Rabbit.

De schitterende orkestarrangementen zijn van Harry Robinson en het fluisterende koperwerk van Bob Leaper. Producer Trevor Lucas mag trots zijn op zijn vrouwtje. De plaat - het zal inmiddels duidelijk zijn - bevelen we van harte aan, een ouderwetse wals heeft vele charmes.

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Simon en Garfunkel zeiden dat ze ermee door moest gaan…

Simon en Garfunkel zeiden dat ze ermee door moest gaan…

Sandy Denny kwam in de muziek op de dag - jaren geleden - dat haar moeder vroeg of ze piano wilde leren spelen. Ze stemde toe en op hetzelfde moment begonnen de lessen die haar al snel tot de status 'geoefend speelster' zouden brengen. Na haar schooltijd werkte ze als verpleegster in een ziekenhuis en in haar vrije tijd legde ze zich toe op het bespelen van de gitaar waarmee ze later zelfs optredens begon te doen. Ze werd aangespoord in de muziek verder te gaan door Paul Simon en Art Garfunkel, die destijds werkten in kleine folk clubs in Londen. Sandy speelde toen alleen en maakte de elpee Sandy Denny (Saga 8153, “Nobody should have it”, zegt ze er nu van) om haar achterstallige huur te kunnen betalen.

Ze heeft daarna deel uitgemaakt van The Strawbs, de nu bekende Engelse groep, die toen niet meer was dan een middelmatig folktrio. In haar Strawbs-tijd ging Sandy zelf nummers schrijven als Who Knows Where the Time Goes?. Daarna kwam ze in contact met de jongens van Fairport Convention die juist een opvolgster zochten voor hun zangeres Judy Dyble. Ze besloot die plaats in te nemen en speelde twee jaar mee. Met Fairport maakte ze Unhalfbricking (Island ILPS 9102) en Liege & Lief (Island ILPS 9115). Daarna vormde ze met Trevor Lucas een nieuwe groep, Fotheringay, die verder bestond uit Jerry Donahue, Gerry Conway en Pat Donaldson. Toen ook deze groep, na het maken van een voortreffelijke gelijknamige elpee, uiteen ging, stond ze er weer alleen voor. Ze heeft toen haar eerste officiële elpee het licht doen zien The North Star Grassman and the Ravens - Island 85 675 IT). Begin 1972 maakte ze haar eerste toernee door Amerika en begon ze de voorbereidingen voor de nieuwe elpee.

Als gastmuzikante is ze te beluisteren op elpees van bijvoorbeeld Ian Matthews, Marc Ellington en Led Zeppelin. Als de winter het zomerseizoen pas goed zal zijn opgevolgd, komt het tweede werkstuk van Sandy Denny op de markt. De banden waren in juni reeds 'ruw' opgenomen en deze weken is de mix ter hand genomen in de Air London-studio. Ter herinnering: Sandy Denny maakte in het voorseizoen in de sporthal te Vlissingen indruk met haar eigen begeleidingsgroep waarin met name ex-Fairport Convention gitarist Richard Thompson uitstekend werk verrichtte.

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Ik ben geen meid die verliefd is op haar eigen stem

Ik ben geen meid die verliefd is op haar eigen stem

Sandy Denny, nog steeds lid van de Fairport-familie

Door een betrouwbaar lijkende omstander wordt ze op 25 geschat en ze bestudeert, de lippen nadenkend maar onbegrijpend op elkaar geknepen, de in het Frans gestelde menukaart, die een ober van het restaurant aan de Vlissingse boulevard heeft aangereikt.

Alexandra (“Wat is het lang geleden dat iemand me zo noemde”) Denny, de vertolkster van een eigen, Brits folk-ideoom. Ze kreeg hier eerst goede bekendheid toen ze in Fairport musiceerde, de groep van Ashley Hutchings, Martin Lamble, Simon Nichol, Ian Matthews and later van Dave Swarbrick, Dave Mattacks en Dave Pegg. Ze droeg ondermeer bij aan het mooiste album dat Fairport Convention ooit heeft uitgebracht, Liege & Lief. Sandy Denny is wel het tegengestelde van de voorbeeldig geproportioneerde glamourzangeres die verdienstelijke gezichten dient op te zetten als er televisiemensen of fotografen in de omgeving zijn te bespeuren. Sandy is echter de vriendelijkheid en de toeschietelijkheid in hoogst eigen persoon. Een wat vettig meisje met verwaaide asblonde haren, dat gekleed gaat in een gebreide plunje die het slordige midden houdt tussen een handige aardappelzak en een royale cape.

“Wat staat hier?” vraagt ze, wijzend op wat onduidelijke Franse lekkernijen. “Het kan me trouwens niet zoveel schelen wat ik eet, als er maar kaas bij is. Famous Dutch cheese.” Een manager is al op zoek naar bedienend personeel.

“Ik sta ervan te kijken dat iedereen die ik hier spreek Fairport Convention blijkt te kennen. Ik geloof niet, dat wij ons daarvan in Engeland altijd bewust zijn”, zegt ze terwijl ze kwistig taxfree filtersigaretten ronddeelt. “We hebben met de oude Fairport natuurlijk een paar keer in Nederland gespeelt, met plezier overigens, maar ook hier in Vlissingen schijnt iedereen te weten hoe het met Fairport en de andere groepen van de familie precies is gesteld. Dat had ik niet gedacht.”

Familie

De familie?

“We zien elkaar nog regelmatig. De Fairport en alles wat eruit is voortgekomen, compleet met vrienden en vriendinnen. Er heerst een heel unieke sfeer in die familie. We houden allemaal van muziek, de basis waarop de meeste banden zijn gelegd en in stand worden gehouden.” Die familie, het zal de Fairport c.s.-aanhangers bekend zijn, zorgt er voor dat iedereen op een bepaald moment in een prettige band speelt. Dat elk lid in ieder geval binnen de kortst mogelijke tijd vrijwel oeverloos kan beschikken over de beste muzikanten in het genre.

Wat gebeurde er nadat Sandy's follow-up-group Fotheringay uiteen viel?

“Je weet, dat ik even later The North Star Grassman maakte. Die plaat kwam tot stand met een groot aantal van die familieleden” Richard [Thompson], Trevor [Lucas], Pat [Donaldson], en Gerry [Conway].

“Daarna kwam de groep, mijn nieuwe groep: Richard Thompson (Richard speelt nooit slecht), Pat Donaldson en Tim Donald op drums. We spelen drie of vier keer per week in deze formatie in Engeland en soms, zoals nu in Vlissingen, even daarbuiten.We zijn ook in Amerika geweest. Ieder lid van de groep kan overigens zijn eigen weg gaan. Het komt ook wel voor dat ik alleen optredens doe. Richard en Pat spelen dan bijvoorbeeld in een andere plaats als begeleiders, dat is het voordeel van onze familie. Met de line-up zoals ik die net noemde is ook mijn nieuwe elpee uitgekomen.”.

Ontwikkeld

De banden zijn gemaakt, ben je er tevreden over?

“Ja, bijzonder. Hoewel ik geen mix heb gehoord, kan ik al zeggen dat de plaat positiever zal zijn dan de vorige.”

In welk opzicht?

“Positiever, omdat de muziek naar mijn smaak is ontwikkeld, geperfectioneerd. De plaat vertegenwoordigt de muziek die ik nu maak, die ik ook wil maken. Een produkt van de periode werken die na de North Star Grassman is gekomen. Niemand moet de plaat zien als het doel waarnaar ik altijd heb gestreefd, want steeds merk ik dat ik nog beter kan, anders in ieder geval, meer op leefsituaties en persoonlijke ervaringen afgestemd. Dat klinkt misschien allemaal een beetje groots of opschepperig, maar je vroeg ernaar en ik zeg maar eerlijk wat ik ervan denk. Je moet vooral niet denken dat ik een meid ben die verliefd is op haar eigen stem ofzo. Ik zing toevallig en de mensen vinden het mooi, dus probeer ik het toevallig ook zo goed mogelijk te doen. Sneeky Pete heeft trouwens ook meegespeeld op de nieuwe elpee.”

Hoe heet de plaat?

“De titel is nog niet bekend. Er staat weer een nummer van Dylan op. Je kent het vermoedelijk wel: If Tomorrow Wasn't Such a Long Time. Ik ben stapelgek op Dylan. Verder een nummer van Richard Fariña, die ik ook erg bewonder. Hij was getrouwd met Mimi, de zus van Joan Baez. Dat nummer heet Sweet Joys of Brotherhood. En dan nog The Music Weaver, Bushes and Briars, Thistles and Thorns, Sweet Rosemary en It'll Take a Long Time. Maar die titels zullen je nog weinig zeggen.”

Hoe was je ervaring met Amerika?

“We hebben veel lol gehad. Maar je bedoelt waarschijnlijk het land en de Amerikanen. Ik vind Amerika heel anders dan Europa, anders in ongunstige zin geloof ik trouwens. Het lijkt wel of alle Amerikanen erg oppervlakkig leven, dat er weinig ruimte is voor persoonlijke contacten en leefwerelden. Onpersoonlijk. Iedereen haast zich naar een bepaalde plaats om daar iets te regelen, zaken ofzo. Dan komen ze weer terug om de volgende dag ergens anders zaken te doen. Amerika heeft iets schrikachtigs ook. In de plaatsen waar wij hebben gespeeld had men wel waardering voor onze muziek, maar dat zegt verder nog niet zoveel.” Ze neemt een paar happen van wat je een kaassalade met paprika's zou kunnen noemen en vraagt zich hardop af, of Richard Thompson en de anderen al klaar zouden zijn met het voetbalspel dat ze in het restaurant van de Vlissingse sporthal hadden ontdekt en waarvan ze niet meer weg te slaan waren: “Je weet toch dat Richard ook pas een solo-elpee heeft uitgebracht? Henry the Human Fly. Een fijne plaat waarop Richard veel ideeën heeft uitgewerkt. Ook Pat en Tim hebben een elpee gemaakt, Song Album, een produktie van Chris Blackwell. Een plaat waaruit hun vakmanschap blijkt.”

Productie

Interesseert Sandy zich erg voor de productie, of in het algemeen voor de technische kant van het opnemen van een plaat?

“De productie is erg belangrijk. Een producer kan je maken of breken, er is een goede verstandhouding noodzakelijk tussen technici en artiest. Ik heb veel ervaring in het opnemen, maar ik moet zeggen dat de mannen zich er meer voor interesseren. Ze weten er ook meer van dan ik. Als ik met Richard Thompson een plaat opneem zal Richard wel aanwijzingen geven. Ik hoef nooit tegen Richard te zeggen dat zijn gitaar niet goed klinkt of dat de drums anders moeten. Richard zegt dat zelf wel. Ook van die drums. Hij kan precies zeggen wat eraan mankeert. Dat werkt erg plezierig.”

Even later staat ze op het podium voor een aandachtig luisterend publiek. Vlot achter elkaar worden de nummers ten gehore gebracht, lichtswingende, zachte folkrock met de typische kenmerken van Sandy's gecontroleerde en haar eenvoudige, maar functionele piano- en gitaarspel. Daarachter het subtiele opvulwerk van Richard Thompson en Pat Donaldson en de uitgebalanceerde breaks van Tim Donald. Een opvallende groep Britse muzikanten, die straks de platenmarkt zullen verrijken met een werkstuk dat er ongetwijfeld zal mogen zijn.

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Sandy Denny, zeer aanbevolen

Sandy Denny, zeer aanbevolen

Het is prettig om te weten dat er nog lieden in de contemporary music actief zijn die het maken van pur-sang muziek stellen boven een absurde en geruchtmakende presentatie of een grootscheeps propageren van een favoriet sexueel leefpatroon. Dat gaat er ongeveer in je om als je na eigentijdse etherklanken van Alice Cooper, David Bowie, The Sweet en The Kinks plezierig wordt verrast met 'Sandy', officiëel de tweede (officieus de derde, maar van de eerste wil ze niets meer weten) solo elpee van Sandy Denny, de gewezen zangeres van de Engelse Fairport Convention en Fotheringay.

We kondigden het onlangs verschenen muzikale werkstuk al eerder aan naar aanleiding van het bezoek dat Sandy Denny met haar begeleidingsgroep aan onze provincie bracht. De verwachting die de zangeres bij die gelegenheid uitsprak is uitgekomen. Ze zei: "De nieuwe plaat zal positiever zijn dan de vorige. Positiever, omdat de muziek naar mijn smaak is ontwikkeld, geperfectioneerd. De plaat vertegenwoordigt de muziek die ik nu (het voorseizoen 1972) maak, de muziek die ik ook wil maken. Een produkt van de periode werken die na The North Star Grassman and the Ravens is gekomen. Niemand moet Sandy echter zien als het doel waarnaar ik altijd heb gestreefd, want ik merk steeds dat ik nog beter kan".

Zoals het een goed lid van de Fairport-familie betaamt heeft Sandy Denny een aantal aantrekkelijke musicerende vrienden aangetrokken voor de opvolger van haar officiële soloplatendebuut. Kwamen daarop nog enkele nummers voor die kwalitatief achterbleven bij het uitblinkende gedeelte, Sandy is opgebouwd uit louter juweeltjes van een opmerkelijk gehalte. De muzikanten, behalve Sandy (vocals, piano, acoustic guitars) zelf: Richard Thompson (guitars, mandolin), Pat Donaldson (bass), Timi Donald (drums) tot zover de tot voor kort vaste begeleidingsgroep van Sandy en verder: Dave Swarbrick (solo violin), Pete Kleinow (pedal steel), John Bundrick (organ, piano) en Linda Peters (backing vocals). De eerste algemene indruk: massievere stukken dan op de eerste elpee (ondermeer door een massale orkestratie) met niettemin voldoende aandacht voor het qua instrumentatie soberdere lichte swingwerk.

Ruimte ook voor de 'gimmicks' die wij van de uitgetreden Fairportleden kunnen verwachten en zo op prijs zijn gaan stellen met uitgebalanceerde harmonieuze vocalen a cappella. Twee van de tien uitgevoerde kunstwerkjes werden niet door Sandy zelf geschreven, het zijn: Quiet Joys of Brotherhood (words by Richard Fariña, music trad. arr. by Sandy Denny) en het door Rod Stewart en zijn trawanten bekend gemaakte Dylan nummer Tomorrow Is a Long Time .

Een paar korte notities, want muziek is ten slotte vooral om naar te luisteren: de elpee opent met het meewarige It'll Take a Long Time rustig en kenmerkend voor Sandy Denny. Meteen vallen al de beroemde virtuoze guitar-links op van Richard Thompson. Het nummer bevat in de loop van de groeven synthesiser-achtige effecten van (sneeky) Peter Kleinow op pedal steel. For Nobody to Hear is zo'n massief nummer door de aanvullende (gelukkig niet overheersende) koper-arrangementen van Allen Toussaint en het strakke gitaarspel van Richard Thompson dat tot het hoognodige wordt beperkt. Een nummer in een stijl die we van Sandy niet gewend waren, maar een stijl die tegelijk een einde maakt aan het praatje dat Sandy Denny slechts gehecht zou zijn aan heel gevoelige, bijkans fragiele arrangementen.

Het enige Dylan-nummer, inderdaad zowat een verplicht nummer voor oude Fairport-leden, is in deze uitvoering verreweg te verkiezen boven andere ons bekende. Sfeervol is de term die van toepassing is op Quiet Joys of Brotherhood door de subtiele harmonieën met Linda Peters. Het nummer eindigt met een geleidelijk afstervende herhaling van de melodie, gespeeld door Dave Swarbrick, violist, ook in de huidige (pas nieuw opgezette) Fairport Convention. Het nummer besluit de eerste plaatkant.

Kant twee wordt geopend met Listen, Listen, Listen', met double-tracked mandoline begeleiding, een groots en theatraal nummer met orkest arrangementen van Harry Robinson. Evenzeer sfeernummers zijn The Lady met pianobegeleiding en afgemeten orkestwerk op de achtergrond en het licht swingende Bushes and Briars. Zeer aanbevolen.

Sandy -- Sandy Denny (Island ILPS 9207)

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Kwaliteitsconcert zonder 'elkaar in de weg te lopen'

Kwaliteitsconcert zonder 'elkaar in de weg te lopen'

Sandy Denny - Sporthal, Vlissingen

Wat vrijdagavond in de sporthal te Vlissingen had moeten uitgroeien tot een waardig popfestival, dat vooral bezocht had moeten worden door een massaal popminnend publiek, is niet meer geworden dan een opvallend kwaliteitsfestival, waarbij je elkaar niet in de weg liep. Een financiële strop voor de organiserende studenten van de Rijks Pedagogische Acamedie te Middelburg. De kwaliteit van de avond kwam van de Engelse zangeres Alexandra Denny met haar band, die terecht als hoogtepunt van het gebeuren was aangekondigd.

Het festival begon om vijf uur en iedereen vroeg zich toen al vertwijfeld af waar iedereen bleef. Het festivalrandverschijnsel Peter Mense - als Lochumse fakir aangekondigd - kon zich verheugen in een weinig omvangrijke kring belangstellenden. Hij haalde vreemde capriolen uit en zijn gedrag droeg ertoe bij, dat het orgel van de uitstekende Groningse groep Solution onklaar raakte, zodat het optreden van de noorderlingen moest worden voorafgegaan door reparatiewerkzaamheden.

Toen de met Fairport Convention en Fotheringay bekend geworden Sandy Denny zich voor haar uur durende ‘set’ op het podium had geinstalleerd met Richard Thompson (gitaar), Patrick Donaldson (bas) en Timy Donald (drums) zette het publiek zich stilletjes in hun omgeving neer. Ze waren uiteindelijk speciaal voor dit optreden naar ons land gekomen, ze mochten niet worden teleurgesteld. Sandy en haar groep lieten al meteen blijken voor een teleurstelling geen enkele aanleiding te geven. De uitgebalanceerde minstreel-achtige muziek die de Britse formatie ten gehore bracht, deed sterk denken aan de sfeer die werd opgeroepen door 't (eveneens gewezen Fairport lid) Ian Matthews, die kortgeleden in Goes was en die binnenkort in Oostburg optreedt.

Geen wonder, want beide ex-Fairportleden vonden destijds niet meer wat ze zich van de groep voorstelden. Ze hadden hun eigen ideeën van muziek maken, ze wilden vooral hun eigen composities kwijt. Matthews is daarin geslaagd en Sandy Denny - zo bleek - al evenzeer. Zo langzamerhand begint het Fairport Convention-Fotheringay-The Bunch syndicaat de omvang aan te nemen van de Byrds-Buffalo Springfield-Flying Burritos mythe. Een als (kleine) groep begonnen verdienstelijke muzikanten, die zich na opzegging bij hun oorspronkelijke uitgangspunt ontplooien als invloedrijke mensen op het gebied van de contemporary music. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de voortreffelijke Richard Thompson, die zich, voor hij weer met Sandy in zee ging, bezighield met sessiewerk in de studio. Vrijdag is in Engeland de eerste solo-elpee van Thompson uitgebracht, Henry the Human Fly.

Sandy Denny bracht behalve werk van haar eerste elpee The North Star Grassman and The Ravens nummers van haar kortgeleden opgenomen en in september te verschijnen tweede album. Sandy Denny vocalen in de nummers The Music Weaver, Bushes and Briars, Thistles and Thorns en Little Matty Groves met Dave Mattacks-achtig gedrum en prachtig genuanceerd gitaarwerk van Richard Thompson. Thompson was na afloop zo verrukt van het goed luisterend publiek, dat hij geen bezwaar had gemaakt als het optreden zou zijn voortgezet totdat de 'door pech verlate' Hobo String Band zou arriveren. Met de na gul applaus als toegift gespeelde Dylan-compositie vertrok het viertal zeer tevreden richting Engeland. “Ik ben wel eens meer in Nederland geweest, ik heb er ook veel over gelezen, maar wat ik hier heb meegemaakt vind ik eindeloos”, zei Richard Thompson. Schaduwzijde aan het geheel is de financiële tegenvaller, voor de muziekliefhebbers minder een zorg dan voor de organiserende adspirant-pedagogen. Zij die er niet konden zijn hebben iets moois gemist.

> Sandy Denny > Obituaries, Interviews and Articles > Een negen voor de Fairport

Een negen voor de Fairport

“Schubert klaarde het niet helemaal, maar de Fairport Convention heeft zojuist haar Negende afgemaakt. Een klassieker”. De blikvanger in de Island-advertentie voor Nine, de nieuwe Fairport langspeelplaat. Degenen die iets van de onderlinge sfeer in de ruim vijf jaar oude Conventie kennen, zullen niet verrast zijn dat er nu al negen (officiele) platen verkrijgbaar zijn van deze Engelse folk-rock groep. De continuiteit van het gezelschap is gewaarborgd, want het aantal musici waarop - in geval van nood - een beroep kan worden gedaan is erg groot.

Een voorbeeld. Enige weken geleden, New Merlin's Cave in de zeer Engelse Margery Street in Londen. Een folkclub, waar hooguit 100 mensen op een zitplaats kunnen rekenen, is stampvol. Het is de openingsavond en Sandy Denny treedt op. De ex-Fairport Convention zangeres begeleidt (piano en gitaar) en zingt haar mooiste melodieën. Een paar dingetjes uit haar Fairport-tijd, een stuk of wat van haar twee soloplaten en een representatieve voorproef van haar nieuwste plaat Like an Old Fashioned Waltz. Gemoedelijk becommentarieert ze de stukken met gepeperde grappen in een voor buitenstaanders nauwelijks te doorgronden accent. Het publiek reageert met vrolijke vulgaire tegenzetten. Er wordt onbedaarlijk gelachen. De exploitant voorziet belangstellenden blijmoedig van uiteenlopende brouswels, die hun doel niet voorbijstreven.

In Sandy's slotnummer - ik meen John the Gun - wordt ze bijgestaan door Richard Thompson, Dave Pegg en Simon Nicol (gitaar) en Barry Dransfield (fiddle) die allen op de één of andere manier wel met de ‘Fairport Convention familie’ in verband te brengen zijn. Ze wilden hun vriendin en de clubexplointant helpen er een onvergetelijke avond van te maken. (Ze hadden tevoren in het café-gedeelte van de club al royaal bewezen dat ze als folk-incrowd harmoniërend met elkaar verkeren. Daaraan deden ook nog Linda Peters, Dave Mattacks en Trevor Lucas mee). Als je de Fairport familie zo bezig ziet en hoort verbaas je je er niet over als binnenkort de tiende Fairport elpee wordt aangekondigd.

Fairport bassist Dave Pegg (wordt door ploegmakker Jerry Donahue “de beste bassist in het land” genoemd) blijkt in de Merlin's Cave een trouw afnemer van iets te reusachtige pinten Guinness. Met in iedere hand een gevuld exemplaar geeft hij me ongevraagd een toelichting bij Nine: “Volgens mij hebben we nu de hechtste Fairport formatie sinds jaren. Onze vorige plaat, Rosie, kwam tot stand in een chaos. Er waren mensen vertrokken, anderen werden er op het laatste moment bijgesleept. We zaten aan de studio vast en noem maar op. De omstandigheden waren tegensteld aan die waaronder Nine is opgenomen.”

Jerry Donahue (gitaar) en Trevor Lucas (gitaar) hebben ons gestimuleerd om duidelijk te kiezen voor de folk. Met Babbacombe Lee, en Rosie dwaalden we daar juist min of meer van af. Ik vind Nine de beste plaat die we hebben gemaakt. De plaat zegt precies wat Fairport nu behelst". Na het beluisteren van Nine kunnen we die mening onderschrijven. De plaat geeft precies weer wat van de Fairport ‘live’ kan worden verwacht. De speelse Dave Swarbrick (viool, viola, mandoline en zang) is merkbaar een fase verderop bezig met zijn typerende vioolspel. Folkachtige, maar onorthodoxe vioolklanken (hij hanteert de viool dikwijls voor accenten en experimenteel aandoende echoeffecten) waardoor Fairport zich zo onderscheidt van traditionele Engelse folkgroepen. Jerry Donahue (afkomstig uit Poet and the One Man Band, de tegenwoordige Head, Hands and Feet en Fotheringay) die á la Richard Thompson zeer verfijnd Fender sologitaar speelt en die met het opdrukken van snaren en het gebruik van een volumepedaal wondermooie steel-guitar effecten tot stand brengt (Pleasure and Pain, waarin overigens met ‘reds’ geen drugs worden bedoeld).

Dave Mattacks (drums, percussie, piano, orgel en basgitaar) die strakke slagwerkritmes aanhoudt en in Britse folkkringen befaamdheid bezit om zijn vindingrijk opgevulde ‘breaks’. Dave Pegg (basgitaar, mandoline en zang) die snelle, ongebruikelijke loopjes kan bassen en een passende eenheid vormt met Mattacks (Polly on the Shore). En Trevor Lucas (akoustische gitaar en zang) die effectief slaggitaar speelt, maar nog meer uitblinkt met zijn goede zangstem en zijn schrijverskwaliteiten.

Nine bevat negen fijne folk-rock nummers waaraan veel aandacht is besteed. In totaliteit de allermooiste Fairport plaat die is uitgebracht. Een negen.

Nine - Fairport Convention (Island ILPS 9246)